Κυριακή, 22/03/2015 |
Το κόκκινο τουρκικό φανάρι…
| Εκτύπωση | 22 Μάρτιος 2015, 07:00 | Του Δρα Γιάννου Χαραλαμπίδη | Σημερινή
Βήμα - βήμα καταγράφουμε τον σχεδιασμό της Άγκυρας ενόψει συνομιλιών
Το νέο Μπούργκενστοκ, η φόρμουλα επιστροφής υπό κατοχική διοίκηση, ο κίνδυνος διχασμού και οι εναλλακτικές επιλογές για συνομιλίες λύσης και όχι διάλυσης
ΠΩΣ θα χρησιμοποιηθεί το φυσικό αέριο για επιβολή τουρκικής λύσης
Τώρα μά λιστα…
Οι πλανήτες μπαίνουν στη σειρά με την προσδοκία της επανέναρξης των συνομιλιών για τη «λύση» του Κυπριακού.
Οι Τούρκοι πάντως θεωρούν ότι μπορεί να υπάρξει λύση εντός του 2015, εφόσον η ελληνοκυπριακή πλευρά επιστρέψει στο τραπέζι των συνομιλιών και εφόσον τερματίσει τις έρευνές της εντός της κυπριακής ΑΟΖ.
Αυτή ήταν η δημόσια θέση του Προέδρου της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευση Σεμίλ Τσιτσέκ την περασμένη Πέμπτη, κατά τη διάρκεια των εργασιών της Μεικτής Διακοινοβουλευτικής Επιτροπής Τουρκίας-ΕΕ.
Αυτή είναι βασική τουρκική θέση.
Η «βάση» των συνομιλιών
Επί τούτων, ο Υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων Βολκάν Μποζγκίρ υποστήριξε ότι η Τουρκία δεν έχει ανάγκη τα χρήματα της ΕΕ, γιατί έχει υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Βεβαίως, η χώρα του έχει και κάτι άλλο εξίσου σημαντικό: Ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Είναι μεγάλο κράτος και έχει τεράστιο πληθυσμό.
Οι συντελεστές ισχύος της είναι προς τα πάνω, ενώ οι δικοί μας προς τα κάτω. Στον πάτο. Και με την Ελλάδα να είναι στα χάλια της.
Βαλτωμένη στα προβλήματά της. Συνεπώς, εάν επαναρχίσουν οι συνομιλίες, αυτό θα συμβεί στην εξής βάση:
1. Με την Τουρκία να έχει το πάνω χέρι στους συντελεστές ισχύος και στον διεθνή χώρο. Χρησιμοποιεί την ισχύ της για να αναβαθμίζεται, παρότι είναι από όλους δεκτό ότι πρόκειται για αυταρχικό καθεστώς.
2. Η Κύπρος έχει διαλυμένους συντελεστές ισχύος και τελεί υπό καθεστώς μνημονίου.
3. Οι συνομιλίες σταματούν από το σημείο στο οποίο τις αφήσαμε. Δηλαδή, κολλημένες στο κόκκινο τουρκικό φανάρι, όπως υποστήριζε η ελληνοκυπριακή πλευρά. Και τι χρησιμοποιεί η Άγκυρα για να επιτύχει τους διχοτομικούς της στόχους; Τη συμφωνία της 11ης Φεβρουαρίου, για την οποία η κυπριακή κυβέρνηση πανηγύριζε με τον ισχυρισμό ότι βρήκαμε επιτέλους τη βάση των συνομιλιών για να προχωρήσουμε σε λύση.
4. Η τουρκική πλευρά δεν έχει κανένα λόγο να υποχωρήσει στο Κυπριακό.
Μάλλον θα είναι ακόμη πιο σκληρή, εφόσον δεν έχει κόστος και εφόσον δεν αισθάνεται καθόλου την ύπαρξη της Ελλάδας ως αντίπαλου δέους, όπως θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι συνέβαινε παλιά.
Μας τα λένε οι Τούρκοι
Συνεπώς, με βάση τους συντελεστές ισχύος να είναι υπέρ της Τουρκίας, είτε θα πάμε σε αδιέξοδο με τον κίνδυνο η de facto διχοτόμηση να μετατραπεί σε de jure, είτε σε μια λύση όπως τη θέλει η Τουρκία.
Και η οποία λύση θα περιλαμβάνει, εκτός των άλλων, την τριχοτόμηση της κυπριακής ΑΟΖ μεταξύ των δυο συνιστώντων κρατών από τη μια, και της Τουρκίας από την άλλη. Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι εάν θα αρχίσουν οι συνομιλίες, αλλά πού θα καταλήξουν; Στη βάση αυτής της λογικής, η Τουρκία αποκαλύπτει ήδη πώς θα δρομολογήσει τις εξελίξεις:
Α. Πάγωμα των ερευνών και της εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου. Οι έρευνες δεν διεξάγονται στην παρούσα φάση για διάφορους λόγους, ενώ, από την άλλη, ούτε εκμετάλλευση φυσικού αερίου προβλέπεται για τα επόμενα δυο χρόνια.
Β. Αδιάλλακτη ως προς την ουσία στάση με προτάσεις για λύση χειρότερη ακόμη και από αυτήν του σχεδίου Ανάν, οι οποίες όμως θα εμφανίζονται ως διαλλακτικές προς τα έξω. Οπότε η ελληνοκυπριακή πλευρά είτε θα τις αποδέχεται μέσω της «μέσης γραμμής», είτε θα τις απορρίπτει. Ούτως ή άλλως κόστος θα πληρώνει. Η εναλλακτική δε, της Τουρκίας θέση είναι διπλή: Εφόσον υπάρξει αδιέξοδο δεν θα συζητούμε επ’ άπειρον, οπότε οι Τούρκοι θα επιμένουν σε μια διεθνή διάσκεψη με σημαδεμένη την τράπουλα. Θα έχουμε, δηλαδή, μια επανάληψη του Μπούργκενστοκ. Η άλλη επιλογή που θα προωθήσει η τουρκική πλευρά θα είναι η αναγνώριση του ψευδοκράτους, ξεκινώντας προφανώς από τις πιέσεις για την άρση του λεγόμενου εμπάργκο, που σημαίνει άνοιγμα του λιμανιού της Αμμοχώστου και του αεροδρομίου της Τύμπου, με αναφορές σε εκθέσεις του ΓΓ του ΟΗΕ για «Τουρκοκυπριακές Αρχές» και με διάβρωση των ψηφισμάτων 541 και 550 του Σ. Ασφαλείας. Επιπροσθέτως, θα είναι πιθανή η έναρξη αναγνωρίσεων από μουσουλμανικά κυρίως κράτη. Και ταυτόχρονη αποαναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
«Ψηφίστε να γίνετε πλούσιοι»…
Και ως μοχλός πίεσης προς την ελληνοκυπριακή πλευρά θα προβληθούν:
1. Το σενάριο που ήδη ξετυλίγεται στο παρασκήνιο, αλλά ήρθε στο προσκήνιο. Δηλαδή, της επιστροφής Ελληνοκυπρίων υπό τη διοίκηση του ψευδοκράτους. Οπότε το δίλημμα που θα τίθεται θα είναι το εξής: Είτε πάρτε ό,τι λύση σας λέμε, είτε η άλλη επιλογή θα είναι, όσοι από εσάς θέλετε, να επιστρέψετε στο πλαίσιο του ψευδοκράτους. Και εδώ είναι που θα προκύψει διχασμός και ο κίνδυνος εμφυλίου όχι μόνο μεταξύ των προσφύγων, αλλά και μεταξύ του συνόλου του πληθυσμού. Η φόρμουλα αυτή δεν είναι φανταστική. Την εισηγήθηκε και την προώθησε ο Πρέσβης των ΗΠΑ στην Κύπρο σε κάποιους Αμμοχωστιανούς, ενώ ανάλογες απόψεις προωθεί και ο Δήμαρχος Κερύνειας.
2. Εάν δεν δεχθείτε την τουρκική λύση, δεν θα βγάλετε φυσικό αέριο. Και το αντίστροφο. Για να βγούμε εντελώς από την κρίση και να βγάλουμε φυσικό αέριο, θα πρέπει να πάμε στην όποια λύση, διότι θα υπάρξει ανάπτυξη. Πώς όμως να υπάρξει ανάπτυξη με ένα δαιδαλώδες και πολυδάπανο ομοσπονδιακό σύστημα; Πώς είναι κάποιοι σίγουροι για την ανάπτυξη, όταν δεν γνωρίζουν ακόμη τις λεπτομέρειες της συμφωνίας; Και πώς να γίνει και από ποιους η εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, όταν με τη λύση θα τριχοτομηθεί η κυπριακή ΑΟΖ και η Τουρκία θα καταστεί περιφερειακή δύναμη;
Η άλλη οδός για συνομιλίες
Βεβαίως, γεννάται το ερώτημα, τι θα συμβεί εάν δεν πάμε σε συνομιλίες; Η απάντηση του ερωτήματος εδράζεται στο εξής: Δεν είμαστε εμείς που προκαλέσαμε τη διακοπή των συνομιλιών, αλλά η παρουσία του τουρκικού στόλου στην ΑΟΖ μας και το «Μπαρμπαρός».
Άρα η Τουρκία είναι αυτή που πρέπει να αποδείξει ότι έχει πρόθεση. Και υπάρχει μόνο ένας τρόπος: Να αποδείξει ότι θέλει λύση εκπληρώνοντας ειλημμένες ήδη υποχρεώσεις, όπως:
1. Η επιστροφή της πόλης της Αμμοχώστου όπως οι Συμφωνίες Κορυφής του 1979 καθορίζουν, καθώς και ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και της ΕΕ όπως αυτά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Και αυτό στη βάση του ανοίγματος του λιμανιού της πόλης, για να μπορούν και οι δυο κοινότητες να εμπορεύονται υπό την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Και να δοθεί προηγουμένως η άδεια ανοίγματος και λειτουργίας του λιμανιού. Το ίδιο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και δη η Νομική του Υπηρεσία, σε έκθεσή της, καθιστά σαφές ότι η μόνη αρμόδια Αρχή για να το πράττει είναι αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας.
2. Την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας όπως η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου καθορίζει, που συνιστά αναπόσπαστο τμήμα του κοινοτικού κεκτημένου.
3. Την εφαρμογή του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου και την άρση του τουρκικού εμπάργκο σε βάρος των πλοίων, των αεροσκαφών, καθώς και των προϊόντων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πώς μπορεί να γίνει εμβάθυνση της συμφωνίας για την Τελωνειακή Ένωση Τουρκίας-ΕΕ, όταν η Τουρκία την εφαρμόζει κατά το δοκούν.
Φωλιά εξτρεμισμού
Όταν η Τουρκία δεν εφαρμόζει προηγούμενες υποχρεώσεις της, γιατί να την εμπιστευτεί κάποιος ότι θα τηρήσει τα συμφωνηθέντα μιας λύσης και ότι ο στόχος της δεν είναι απλώς η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας; Και την επομένη, ποιο από τα δυο συνιστώντα κράτη θα αναγνωρίζονται; Ήδη, η επίσημη Τουρκία τονίζει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν υπάρχει. Άρα, εκείνο που πρωτίστως θα πρέπει να τεθεί επί τάπητος είναι η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας, η κατοχή της και οι τουρκικές υποχρεώσεις, καθώς και η αποκάλυψη του ρόλου και του στόχου της Άγκυρας. Ότι δηλαδή δεν θέλει τις συνομιλίες για λύση, αλλά για διάλυση και νομιμοποίηση των κατεχομένων σε ισότιμο συνιστών κράτος, όπου κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει και το εξής ενδεχόμενο: Να ανθούν εκεί εξτρεμιστικά μουσουλμανικά στοιχεία. Υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει πύλη για τους φανατικούς εξτρεμιστές και παράνομους μετανάστες προς τη λοιπή Ευρώπη. Και προς τον Νότο. Αυτή η αντίληψη δεν είναι ρατσιστική. Αντιθέτως, συνιστά υπεράσπιση της ασφάλειας, της δημοκρατίας και της κρατικής και κοινωνικής συνοχής. Γιατί λοιπόν η ομοσπονδιακή λύση να είναι συμφέρουσα για την Ευρώπη; Γιατί η Ευρώπη να θέλει να απαλλαγεί από την ενεργειακή εξάρτηση της Ρωσίας και να τεθεί υπό αυτήν της Τουρκίας; Διότι, ας μη γελιόμαστε, η ομοσπονδιακή λύση είναι σημαντικό τμήμα της αναθεωρητικής τουρκικής πολιτικής και της ανάδειξής της σε περιφερειακή δύναμη. Το ίδιο ισχύει για το Ισραήλ και για τις ΗΠΑ. Για το μεν Ισραήλ διότι χάνει την έξοδό του προς την Ευρώπη, και τις δε ΗΠΑ, επειδή η σύγκρουση Τουρκίας-Ισραήλ θα συνεχιστεί και θα γίνει οξύτερη, εφόσον η Άγκυρα γίνεται ισχυρότερη.
Επανενσωμάτωση vs αναγνώριση
Συνεπώς, πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν ότι το κόκκινο τουρκικό φανάρι που κρατά μπλοκαρισμένες τις συνομιλίες, για να γίνει πράσινο, θα πρέπει να υποταχθούμε. Οφείλουμε λοιπόν να λάβουμε υπ' όψιν τους κινδύνους, αλλά και πρέπει να προβληθούν και οι εναλλακτικές επιλογές, μερικές εκ των οποίων καταθέτουμε, για να αποφύγουμε εκβιασμούς και τα χειρότερα, για να κερδίσουμε τη διεθνή κοινή γνώμη, και κυρίως για να προχωρήσουμε σε συνομιλίες των οποίων ο στόχος θα είναι μια βιώσιμη λύση. Και όχι για να διαλύσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά για να την αναθεωρήσουμε συνταγματικά και διοικητικά στην πρακτική εφαρμογή της ενσωμάτωσης των κατεχομένων, όπως το πρωτόκολλο 10 καθορίζει, και όχι να υπογράψουμε την αναγνώρισή τους ως ισότιμο κράτος ενός νέου συνεταιρισμού.
- See more at: http://www.sigmalive.com/simerini/politics/217245/to-kokkino-tourkiko-fanari#sthash.A246q0ZP.dpuf